Nέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το 2020 με την έννοια της παράτασης της ΕΓΣΣΕ 2018 υπέγραψαν οι κοινωνικοί εταίροι ρίχνοντας «σωσίβιο» στο επίδομα γάμου και σε μια σειρά από άλλες θεσμικές ρυθμίσεις. Πιο αναλυτικά, το άρθρο του Έθνους, αναφέρει:
Η νέα Εθνική Σύμβαση, η οποία έχει αποκλειστικά τον χαρακτήρα της χρονικής επέκτασης ισχύος της ΕΓΣΣΕ 2018 υπεγράφη από την Διοίκηση της ΓΣΕΕ και τους υπόλοιπους κοινωνικούς εταίρους την 30η Δεκεμβρίου 2019 και σήμερα Πέμπτη 9/1/2020 κατατέθηκε στο υπουργείο Εργασίας. Σύμφωνα με την νέα Εθνική Σύμβαση «το σύνολο των κανονιστικών και ενοχικών όρων της ΕΓΣΣΕ 2018 διατηρούνται σε ισχύ ως έχουν σήμερα μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2020. Το διάστημα αυτό νοείται ως χρόνος κανονικής (συμβατικής) ισχύος της ΕΓΣΣΕ 2018».
Υπενθυμίζεται πως η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είχε παραταθεί με νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Εργασίας μέχρι 31/12/2019, λόγω της αποτυχίας της ΓΣΕΕ να διεξάγει συνέδριο και να εκλέξει νέα Διοίκηση μετά και τις σφοδρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Αν δεν υπήρχε μέριμνα για την συνέχιση ισχύος της ΕΓΣΣΕ κινδύνευαν να βρεθούν στον αέρα όλοι οι θεσμικοί όροι που καλύπτει με απανωτές παρατάσεις κατά τη μνημονιακή περίοδο, όπως για παράδειγμα το επίδομα γάμου.
Με την νέα σύμβαση και την χρονική επέκταση ισχύος της σύμβασης του 2018 επαναβεβαιώνεται η συμφωνία των μερών για περαιτέρω προώθηση των κοινών δράσεων και υλοποίηση των έργων για τη δημιουργία από τα συμβαλλόμενα μέρη Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, «προκειμένου να αποτελεί ένα πρόσθετο αξιόπιστο δίχτυ ασφαλείας για την υποστήριξη των εργαζομένων που αναμένεται να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη πρόσθετου εισοδήματος κατά την συνταξιοδότηση».
Επίδομα γάμου
Το επίδομα γάμου υπολογίζεται ως ποσοστό 10% επί του μεικτού μισθού, ωστόσο η υποχρέωση καταβολής του έχει αποτελέσει αντικείμενο διελκυστίνδας μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Αναλυτικά, η θωράκισή του επιδόματος γάμου ανατρέχει σε όρο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης του 2013, σύμφωνα με τον οποίο εργοδότες και εργαζόμενοι συμβαλλόμενοι στην τότε σύμβαση συμφωνούν ότι το επίδομα γάμου «έχει θεσµικό και καθολικό χαρακτήρα για τους εργαζόµενους όλης της χώρας». Από το 2014 και μετά όλες οι Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις περιλαμβάνουν την πρόβλεψη ότι «όλοι οι θεσμικοί όροι εργασίας που θεσπίστηκαν με τις προηγούμενες ΕΓΣΣΕ αποτελούν ενιαίο σύνολο και εξακολουθούν να ισχύουν».
Στο πλαίσιο αυτό η νομική υπηρεσία της ΓΣΕΕ έχει εκδώσει και σχετική εγκύκλιο με την οποία επιχειρηματολογεί ότι το επίδομα γάμου είναι υποχρεωτικό για όλους τους έγγαμους μισθωτούς της χώρας. Από την άλλη, η πλευρά των εργοδοτών και ειδικοί εργατολόγοι υποστηρίζουν πως από 12 Νοεμβρίου του 2012, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος 4093 του 2012, τα ποσά της ΕΓΣΕΕ με ενσωματωμένο το επίδομα γάμου αποτελούν κατώτατα όρια μόνο για τους απασχολούμενους σε εργοδότες που είναι μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ, ΕΣΕΕ, οι οποίες υπογράφουν την Εθνική Σύμβαση.
Η νομική αυτή άποψη τεκμηριώνεται από το γεγονός πως στο νόμο 4093 δεν προβλέπεται καμία άλλη προσαύξηση του κατώτατου μισθού πέρα από τις 3ετίες, που κι αυτές έχουν «παγώσει» στα επίπεδα του 2012 μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από 10%. Αντίθετα, στον νόμο 4093 του 2012 αναφέρεται πως «οι εθνικές γενικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας καθορίζουν τους ελάχιστους μη μισθολογικούς όρους εργασίας, που ισχύουν για τους εργαζόμενους όλης της χώρας. Βασικοί μισθοί, βασικά ημερομίσθια, κάθε είδους προσαυξήσεις αυτών και γενικά κάθε άλλος μισθολογικός όρος, ισχύουν μόνο για τους εργαζόμενους που απασχολούνται από εργοδότες των συμβαλλομένων εργοδοτικών οργανώσεων». Επίσης, σε άλλο εδάφιο του ίδιου μνημονιακού νόμου -είναι ο νόμος με τον οποίο επικυρώθηκε η μείωση του κατώτατου μισθού- αναφέρεται πως «πέραν της μηνιαίας τακτικής προσαύξησης λόγω προϋπηρεσίας καμία άλλη προσαύξηση δεν περιλαμβάνεται στο νομοθετικώς καθορισμένο κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο».
Συνεπώς, το επίδομα γάμου το δικαιούνται σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις-μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων που συμβάλλονται στην ΕΓΣΣΕ, αλλά σύμφωνα με την άποψη της νομικής υπηρεσίας της ΓΣΕΕ δευτερευόντως μπορούν να το διεκδικήσουν όλοι οι έγγαμοι μισθωτοί της χώρας.
Συνέδριο ΓΣΕΕ
Υπενθυμίζεται πως η Διοίκηση της ΓΣΕΕ είναι διορισμένη μετά τα έκτροπα με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και την διπλή αποτυχία διεξαγωγής του εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου. Όσο ίσχυε η προσωρινή διαταγή η Διοίκηση δεν νομιμοποιούνταν να υπογράψει νέα σύμβαση. Μετά την έκδοση της οριστικής απόφασης του Δικαστηρίου τον περασμένο Οκτώβριο, με την οποία διορίστηκε η προηγούμενη Διοίκηση ως προσωρινή, δόθηκε σύμφωνα με πληροφορίες η δυνατότητα στη Διοίκηση να διαχειρίζεται και άλλα ζητήματα – πέραν της διεξαγωγής του Συνεδρίου – τα οποία είναι κατεπείγοντα. Στο πλαίσιο αυτό υπεγράφη η χρονική επέκταση της ΕΓΣΣΕ. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το Συνέδριο που θα εκλέξει νέα Διοίκηση πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχει διεξαχθεί μέχρι τα τέλη του ερχόμενου Μαρτίου, σύμφωνα και με την εντολή που έδωσε το δικαστήριο στην προσωρινή διορισμένη Διοίκηση της ΓΣΕΕ.
Το μεγάλο ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση είναι αν θα καταστεί εφικτό να πραγματοποιηθεί το συνέδριο ή αν θα επαναληφθούν τα πρωτοφανή επεισόδια που αμαύρωσαν και ακύρωσαν στην πράξη τις δυο προηγούμενες απόπειρες για διεξαγωγή Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα και την Ρόδο.
Ανακοίνωση ΣΕΒ
Ο ΣΕΒ ανακοίνωσε πως υπέγραψε με τη ΓΣΕΕ και από κοινού με τους άλλους κοινωνικούς εταίρους τη χρονική παράταση ισχύος της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας 2018 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2020. «Το κείμενο της ΕΓΣΣΕ 2018, της οποίας η ισχύς παρατάθηκε, περιλαμβάνει μία σειρά δράσεων, η υλοποίηση των οποίων προϋποθέτει την ενεργή συμβολή και δέσμευση εκ μέρους των συμβαλλομένων, αλλά και του υπουργείου Εργασίας», αναφέρει ο ΣΕΒ προσθέτοντας πως η ΕΓΣΣΕ 2018, που παρατάθηκε, περιλαμβάνει κοινές δράσεις για:
- την προώθηση της δημιουργίας Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου,
- την ενίσχυση των καλόπιστων συλλογικών διαπραγματεύσεων μέσω της πρόσβασης των μερών στις αναγκαίες και αξιόπιστες πληροφορίες και πηγές (στοιχεία ΕΡΓΑΝΗ, ΕΦΚΑ, ΕΛΣΤΑΤ, κλπ.), η οποία παραμένει μια μεγάλη εκκρεμότητα.
