Υπολογίζεται ότι από τη Σαντορίνη έχουν φύγει περίπου 12 χιλιάδες άνθρωποι από τότε που ξεκίνησε το μπαράζ των σεισμικών δονήσεων. Ο Λουκάς Λυγνός γέννημα θρέμμα του νησιού, είναι από αυτούς που έμειναν πίσω. Πώς όμως είναι η καθημερινότητα όταν σείεται η γη κάτω από τα πόδια σου;
Ο Λουκάς Λυγνός είναι καθηγητής, πατέρας τριών παιδιών και όλο αυτό το διάστημα που η Σαντορίνη σείεται από την παρατεταμένη και συνεχή σεισμική δραστηριότητα, προσπαθεί να συνεχίσει την καθημερινότητά του, μέσα στην παραδοξότητα που δημιουργεί αυτή η νέα πραγματικότητα για το νησί, η οποία, κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει.
Αισθάνεται ασφαλής αυτός και η οικογένειά του; Δεν φοβάται; «Δεν αισθάνομαι μεγάλο φόβο ή αγωνία η οποία θα με έκανε να εγκαταλείψω το νησί. Έχω και τους γονείς μου που είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι και δεν θέλουν με κανένα τρόπο να φύγουν από τη Σαντορίνη», λέει.
Ομολογεί πάντως πως η κατάσταση δεν είναι ευχάριστη: «Πέρα του ότι σου χαλάει η διάθεση και το στομάχι, καθώς συνεχώς αισθάνεσαι ότι τρέμει η γη κάτω από τα πόδια σου, ο προβληματισμός είναι, που θα το πάει κάθε φορά. Γιατί δεν ξέρεις τι κύμα ακολουθεί, πέρα από αυτό που κάθε λίγο έρχεται και κάνει τα τζάμια να τρίζουν, τη βιβλιοθήκη να σείεται και τους τοίχους να κουνιούνται. Νιώθεις την αμφιβολία, είναι αλήθεια, γι’ αυτό που μπορεί να ακολουθήσει».
Από την άλλη πλευρά όμως, όπως λέει, έχει εμπιστοσύνη στην ανθεκτικότητα του κτιριακού αποθέματος. «Πολλά σπίτια και το δικό μου, χτίστηκαν μετά τη δεκαετία του ’80 με βάση τον νέο αντισεισμικό σχεδιασμό. Είναι καινούργια, δεν έχουν ρηγματώσεις. Μηχανικοί με τους οποίους έχω μιλήσει αυτό το διάστημα μου λένε ξανά και ξανά, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ακριβώς γιατί όλα έχουν κατασκευαστεί με τις νέες αντισεισμικές προδιαγραφές. Πρόβλημα μπορεί να δημιουργηθεί αν υποχωρήσει το υπέδαφος. Ελπίζουμε, ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί».
Ο Λουκάς Λυγνός υπολογίζει, ότι «οι μισοί περίπου κάτοικοι έχουν φύγει. Από τους περίπου 25 χιλιάδες κατοίκους, περίπου οι 12 χιλιάδες έχουν εγκαταλείψει το νησί. Οι πιο πολύ που έχουν μείνει πίσω, είναι παππούδες και γιαγιάδες που δεν θέλουν να αφήσουν τον τόπο τους ή δεν βολεύονται ή δεν μπορούν, ή δεν έχουν σπίτι αλλού να πάνε».
Η μοναξιά του σχοινοβάτη
Παρόλα αυτά, η καθημερινότητα έστω και τόσο επεισοδιακή στη Σαντορίνη, συνεχίζεται με τους τρόπους που είναι πρόσφοροι, λόγω των συνθηκών: «Έχουμε ξεκινήσει την τηλεκπαίδευση και προσπαθούμε να κρατήσουμε επαφή με τα παιδιά». Κάποιοι μαθητές έχουν μείνει πίσω και αυτοί με τις οικογένειές τους: «Μέσω της τηλεκπαίδευσης δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε την ψυχολογία των παιδιών. Κάποια από αυτά που έχουν μείνει πίσω, αισθάνονται τη μοναξιά του σχοινοβάτη. Γιατί βλέπουν τους συμμαθητές τους που έχουν φύγει και αισθάνονται περίεργα. Δεν υπάρχει φυσικά ενιαία εικόνα των παιδιών που έχουν μείνει πίσω. Ανάλογα την ψυχραιμία που έχει το καθένα από αυτά, το οικογενειακό του περιβάλλον, πώς βιώνει την κατάσταση στο σπίτι του».
Η σεισμική δραστηριότητα στο νησί συνεχίζεται δυστυχώς με αμείωτους ρυθμούς και με αβέβαιες εντάσεις, δοκιμάζοντας τις αντοχές των ανθρώπων και των υποδομών.
Σήμερα Τετάρτη, από τις 10:30 έως τις 12, καταγράφηκαν οκτώ σεισμοί άνω των 4 Ρίχτερ στη Σαντορίνη, με τον μεγαλύτερο να έχει μέγεθος 4,9 Ρίχτερ. Ο δεύτερος μεγαλύτερος ήταν στα 4,7 Ρίχτερ και ο επόμενος 4,6 Ρίχτερ.
Πηγή: «Μένουμε Σαντορίνη και ας σείεται η γη κάτω από τα πόδια μας» | LiFO
